Ahmet Yilmaz-vasİyet

Gidenler

Eşlerine, evlatlarına, arkadaşlarına Dostlarına yazıp

bırakırken

Ben

Sana yazmak zorunda kaldığım için

Beni affet baba

Hiçbir zaman

Senin istediğin gibi

Bir evlat olamadım

Biliyorum

Hoş

Kendi istediğimi gibi de

Olamadım ya

Ne farkedecekse


Yağmurlu bir akşam üstü

Parkamın sırtı delik deşik

Kafam gözüm darmadağın

Getirip bırakırlarsa evin önüne

Sakın

Sakın üzülüp döğünme

Ve

Hiç düşünme nedenini

Soranlara

Ömrü

Sokak çocuklarıyla

Eylül çocuklarıyla

Onun bunun çocuklarıyla

Ve

En sonda

İttifak çocuklarıyla

Kavgayla geçti dersin


Şimdi

Hep özlediği

Bizim çocukların

Ülkü çocuklarının yanında dersin

Olur mu


Sıradan bir mezar

Sıradan bir tören istiyorum

Tıpkı 'Dokuz Can'

Dokuz yiğidim

Dokuz gardaşım gibi

Cenazeme gelen

Kotlu, parkalı

İkibin içen arkadaşlarımı

Benim yerime koy

Benmişim gibi sev

Anlamaya çalış onları

Onların

Yaşanan bunca şeye rağmen

Beni sevdiklerine inanıyorum

Dilerim öyledir de


Ama

Tabutuma tutunup

En öne geçmeye çalışan

Güneş gözlüklerinin arkasında

Timsah gözyaşları döken

Kravatlı godoşları

Boşver gitsin

Velhasıl

Vasiyetimi ve sıkıntılarımı

Yine sana

Arabamı teşkilata

Kavgamı ve aşklarımı

Genç kardeşlerime

Ağacımı

Yeni ozanlara

Silahımı, sazımı, kitaplarımı

Ve inadımı oğluma

Sevgimi kızıma

Sabrımı kadınımaİ

Türkülerimi

Herşeyden çok sevdiğim

Halkıma bırakıyorum


Bana

Hakkınızı helal edin


Tanrı Türkü Korusun ve Yüceltsin