ayrılık....

Ayrılık...
Ne olursa olsun soğuk bir kelime.. Koparan, bitiren bir kelime.. Ne yazık ki
hiç istemesekte, sevmesekte, soğuk desekte, yemek gibi, içmek gibi,
hayatımızın özünde olan bir kelime.. Annemizden kopup ayrılarak dünyaya
geldik, dünyadan kopup ayrılarak diğer ebedi aleme gideceğiz. Çocukluktan
ayrılıp gençliğe, gençlikten ayrılıp olgunluğa, olgunluktan ayrılıp
yaşlılığa, yaşlılıktan ayrılıp dünyaya veda etmek.. Aslında her an, her
dakika biz farketsekte farketmesekte bir şeylerden ayrılarak yaşıyoruz.
Ayrılık ve veda.. Hayatın ve yaşamın özündeki, tohumundaki sayılı
kelimelerden...

Benim size bahsetmek istediğim veda ise bilerek, acı çekerek, fark ederek,
istemesekte bir türlü yakamızı bırakmayan yani sonunda ayrılığın kesin
olduğu
veda.. Hani olur ya.. Bazen yaşam önümüze türlü fırsatlar sunar ve biz bu
fırsatları sonuna kadar değerlendirmekten zevk duyarız...

Bir yerlere gideriz, sonunda ayrılık olan bu yeri çok severiz. Bir insan
tanırız, öyle severiz,öyle bütünleşiriz ki onunla, ayrılmak aklımızın
ucundan bile geçmez. Öyle bir insandır ki tanıdığınız, her şeyi
paylaşmışsınızdır ama hala daha paylaşacak çok şeyiniz olduğunu bilirsiniz..
Yaşamınıza yer etmiş, kalbinizde silinmeyecek bir tahta oturmuştur..
Bu insan ya bir arkadaştır, ya bir dost, ya bir büyük, ya da bir sevgili..
Hiç fark etmez.. Sizle bütünleşmiştir işte.. Ama her şeyin sonunda ayrılık
olduğu gibi bu diyaloğunda sonu gelmiştir.. Güzele veda her şeyden zor
gelir; ama gelir işte.. İnsanoğlu her şeye alışır; alışılması en güç olansa
ayrılıktır....

Nerden mi çıktı bunlar? Niye mi anlatıyorum? Paylaşmak dertleri azaltır
derler.. Her ne kadar azaltmadığını bilsekte, bildiğimiz az da olsa
rahatladığımızdır.. Biliyorum ki sizinde yaşamınızda değer verdiğiniz bir
kişiden yada bireylerden ayrıldığınız olmuştur ve bunları hissettikleriniz..
Söylemek istediğim yalnız değilsiniz.. Yalnız olmadığınızın en büyük
göstergesi ise paylaşabilmektir.. İşte bende kendime ve sizlere yalnız
olmadığımızı ispatlayabilmek adına paylaşıyorum bütün bunları..

Biliyor musunuz? Ayrılık bir gerçekse eğer ve gerçekleri yaşamaya mecbursak;
alışmaya çalışacağımız çok şey olmalı.. Yaşamaya mecbur olmadığımız şeyse,
ayrıldığımızı unutmaktır.. Bırakın yaşamaya mecbur olduğumuz tek şey
ayrıldığımıza inat onu tüm benliğimizle yaşatabilmek olsun.. İşte ayrılığın
özü budur.. Elindekinin değerini yitirdikten sonra anlamak hiç bir şey ifade
etmeyecektir. Ayrılık ve veda bize elimizdekini yitirmeden onu benliğimizde
yaşatabilmeyi öğretir.. Önemli olanda bu değil midir zaten? O zaman
yaşamımızdaki her şey bir gün mutlaka ama mutlaka bize veda edip
ayrılacaklarsa onları yitirmeden benliğimizde yaşatıp, değerlendirmeyi
öğrenmeliyiz.. Sizler adına değil; kendime tüm bu sözlerim.. Sadece sizlerle
paylaşmak istedim.. Eğer ki hiç ama hiç istemediğiniz bir ayrılık
yaşadıysanız, tavsiyem şu tatlı sözcükleri gömün kalbinize..

YAŞAMAK SEVMEKSE EĞER;
SEVMEK BİR TUTKUYSA;
TUTKU BİR AMAÇ;
AMAÇ PAYLAŞMAKSA;
PAYLAŞMAK HATIRLAMAKSA EĞER;
HER ZAMAN YÜREĞİMDE VE HER ZAMAN DUALARIMDASIN..

Ayrılıp veda edenlere;
yani herkese...