Hz Ayşe-i (r.a)

Müminlerin annesi...



Hz.Ebubekir (r.a.)'ın kızı. 612 yılında Mekke'de doğdu Annesi Ümmü Ruman binti Amir Ibn Umeyr'dir. Çok küçük yaşta müslüman olmuştur. Künyesi Ümm-i Abdullah dır. Resulullah ona "Hümeyra" lakabını vermiş;

"Dininizin yarısını bu Hümeyra'dan alınız" buyurmuşlardır.



Nikahı



Resulullah* ilk zevceleri Hatcetü'l Kübra hayatta iken başka bir kadınla evlenmemişti. Ölümünden sonra bir müddet daha evlenmedi. Osman İbn Maz'un hanımı Hz. Hule binti Hakim* Resulullah'a gelerek evlenme konusunu dile getirdi. Resulullah kiminle evleneyim diye sorduğu zaman* Hule:

-Kız da vardır dul kadın da vardır* hangisinmi istersiniz? Dul kadın Sude bint-i Zema* kız ise Ebubekir'in kızı Ayşe. Emr ederseniz ben gidip bir ağız yoklayayım.



Hule Zatı Risaletpenahilerinin gönlünün isteğini öğrendikten sonra Hz.ebubekir'in evine geldi ve meseleyi kendisine anlattı. O zaman Hz.Ebubekir (r.a.) Resulullah ile din kardeşi olarak sözleşmişti. Cahiliye devrinde söz kardeşlerinin çocukları arasında nikah caiz değildi. Bu yüzden Hz.Hule'nin sözüne Hz.Ebubekir (r.a.) hayretle:

-Resulullah benim söz kardeşimdir* bu nasıl olur? der.

Hule meseleyi Resulullah'a aktardığında Allah Resulü buyururlar:

-Ebu Bekir benim din kardeşimdir* bu şekilde kardeşler arasında nikah caizdir.



Hz.Ayşe'nin Resulullah'a nikahlanması 620 yılında oldu. Nikahın kıyılmasından iki yıl geçtikten sonra zifaf olmuştur.



Nikahını Hz.Ayşe anlatıyor:

"Ben nikah olacağım zaman çocuklarla oynuyordum. Annem benim evden dışarı çıkmama bir şey demezdi. o zamana kadar benim nikahdan haberim yokdu."



Hicret ve Resulullah'ın Evine Gidişleri



Resulullah Medineyi Münevvereye vardıktan sonra Zeyd İbni Harise ve kölesi Ebu Rafi'i ile aile efradını getirtmek için görevlendirdi. Bunlara iki deve ve ihtiyaçlarını tedarik etmek için 500 dirhemde para verdiler. Bir hayli sıkıntıdan sonra Hz.Ayşe (r.a.) annesi ve kızkardeşleriyle birlikte Medine'ye vardı ve Benu Haris mahallesinde kendi akrabalarının ve yakınlarının yanına yerleşti.



Medine havası muhacirlere yaramamış* bir çoğu hastalanmıştı. Hz.Ebubekir (r.a.) de ağır hastalanmış ve ona Hz.Ayşe bakmıştı. İyileşmesinin ardından Ayşe rahatsızlanmış ve yatağa düşmüş* hastalığının şiddetinden saçlarının tamamı dökülmüştü. Bir müddet sonra bu hastalıklar atlatılmıştı. Hz.Ebubekir Resulullah'a haber göndererek "Ayşe'yi niçin eve almadığını" sorar. Resulullah "Mehriyeyi ödemek için paraları olmadığını" bildirirler. Bunun üzerine Hz.Ebubekir ödünç olarak 500 dirhem ona verir. Zatı Saadetleri de bu parayı Hz.Ayşe'ye gönderir.



Bu şekilde Hz.Ayşe (r.a.) koca evine gitme hazırlığı başlar. 623 yılında Şevval ayında Resulullah'ın evine gelir.



Hz.Aişe* Medine'de Peygamberimizin muharebelerine katıldı ve diğer sahabe hanımları gibi harpte yaralıların tedavisiyle bizzat uğraştı. Uhud gazasında sırtında su ve yiyecek taşıyıp yardım için Peygamber Efendimizin herp yanında kalmıştı. Hatta* peygamberimizin Uhud'da müşrüiklerin taşlarıyla yaralanan mübarek yüzlerine* hasır yakıp* külünü basarak kanlarının durmasını sağlamıştı. Hz.Aişe bir ara Uhud'da kılıçla cepheye gitmek istemişse de* Resulullah buna müsaade etmemiştir.



İftira



Hz. Aişe (r.a) anlatıyor:





Resulullah (s.a.v) sefere çıkmak istediği zaman* kadınları arasında kura çeker* hangisinin ismi çıkarsa onunla giderdi. Benî Mustalik gazasından önce yaptığı gazada da aramızda kura çekti* benim ismim çıktı* bundan dolayı Resulullah ile beraber çıktım ve bu* hicab (örtünme) âyetinin indirilmesinden sonra idi. Onun için bir hevdece (deve üzerine konulan kapalı taşıyıcıya) konuldum* dönüşte Resulullah Medine'ye yaklaşınca bir yerde konakladı* sonra da yola çıkmaya nida ettirdi. Yola çıkmaya seslendikleri sırada ben kalktım ve yürüyüp ordugahı geçtim* tuvalete gittim* yerime dönerken göğsümü yokladım* ne göreyim Zafâr boncuklarından bir dizim vardı* kopmuş düşmüş* bunun üzerine döndüm* kaybolan dizimi aradım* bunu aramak beni alıkoydu.



Benim yol nakliyemi yapmakta olan grup varmışlar* hevdeci yüklenmişler ve beni içinde zannetmişler. Çünkü hafif idim* henüz küçük yaşta bir taze idim; beni hevdecte sanmışlar* deveyi çekmişler gitmişler. Döndüğüm zaman orada kimseyi bulamadım* bundan dolayı belki beni aramak için dönerler dedim* oturdum. Derken uyumuşum* Safvân b. Muattal ordunun arkasına kalır* insanların eşyalarını araştırır* bir şey kalmış ise kaybolmaması için diğer konak yerine götürürdü* beni görünce tanımış "Allah'tan geldik ve yine O'na döneceğiz" (Bakara* 2/156) demesiyle uyandım* hemen feracemle yüzümü örttüm* devesinden indi* ben bininceye kadar çekildi* bindim. Sonra deveyi çekti* yürüdü* öğle sıcağında orduya yetiştik; inmişler* bağrışıyorlardı. İndikleri zaman beni bulamadıklarından insanlar çalkalanmış* o sırada imiş ben üzerlerine varıverdim* artık herkes beni konuşmuş. Beni lakırdıya almış* helak olan helak olmuş.



Resulullah Medine'ye ayak bastı ve bana bir ağrı* sızı meydana geldi. Fakat rahatsız olduğum zamanlar Peygamber (s.a.v) den tanıyageldiğim alaka ve lütfu bu defa görmedim* ancak yanıma giriyor* "nasıl o?" diyordu. Bu beni işkillendirdi* henüz söylenen sözlerden haberim yoktu* nihayet nekahet dönemine geldim. Bir gece Mıstah'ın annesi ile hacetimiz için dışarı çıktım* işimiz biter bitmez yine Mıstah'ın annesi ile odama doğru döndük. Derken Mıstah'ın annesi mırtı* yani yün çarşafı içinde sürçtü dedi. Ben buna itiraz ettim. "Bedir'de bulunmuş bir zata sövüyor musun?" dedim* "Haberin yok mu" dedi* "ne var" dedim. "Ben dedi* şehadet ederim ki* sen hakikaten "Habersiz mümin hanımlar" dansın . Sonra ifk'çilerin dediklerini anlattı. Derhal hastalık üstüne hastalığım arttı* hemen ağlayarak döndüm.



Sonra Resulullah girdi ve "nasıl o?" dedi. "Bana izin ver *ana babamın yanına gideyim" dedim. İzin verdi* ben de anama babama gittim. Anneme: "Ey anne* dedim* insanlar neler söylüyorlar?" "Kızcağızım! dedi* kendini üzme* vallahi bir erkeğin yanında sevgili parlak bir kadın olsun ve ortakları bulunsun da aleyhinde çok laf etmesinler* pek azdır. Daha dedi* bu ana kadar söylenilen sana malum olmadı mı?" Ben ağlamaya başladım ve bütün gece sabahı ettim* yine ağlıyordum. Ağlarken babam yanıma geldi* anneme* "bu niye ağlıyor" dedi. "Bu ana kadar söylenilenden bilgisi yokmuş" dedi. Babam da ağladı. "sus kızım" dedi. O gün durdum* göz yaşım dinmiyordu* ana babama ağlamak ciğerimi parçalayacak gibi geliyordu. İkisi de yanımda oturmuş* ben ağlıyorken Resulullah (s.a.v) üzerimize geliverdi* selam verdi* sonra oturdu. Hakkımda söylenilen söylenileliden beri yanımda oturmamıştı ve bir ay olmuş Allah Teâlâ ona benim bu işimle ilgili vahiy indirmemişti.



Sonra dedi ki: "Ey Aişe! Hal önemli* senden bana şöyle şöyle söz yetişti* şimde sen bu durumdan temiz ve beri isen Allah* muhakkak seni aklayacak ve eğer bir günaha düştünse Allah'a istiğfar ile tevbe et. Çünkü kul tevbe edince Allah Teâlâ tevbeyi kabul eder." Ne zaman ki Peygamber (s.a.v) konuşmasını bitirdi* göz yaşlarım boşandı* sonra babama "Tarafımdan Resulullah'a cevap ver" dedim. "Vallahi ne diyeceğimi bilmiyorum." dedi. Bunun üzerine anneme* dedim* "Tarafımdan Resulullah'a cevap ver." O da "Vallahi ne diyeyim* bilmiyorum* dedi. Ben henüz küçük yaşta bir taze idim* Kur'ân'dan çok okuyamazdım. Yani çok delil getirebilecek halde değildim. Dedim ki: "Vallahi ben anladım. Siz bunu işitmişsiniz* hatta gönüllerinizde yer etmiş* inanmışsınız. Şimdi ben size beriyim desem inanmayacaksınız ve eğer benim muhakkak tertemiz olduğumu Allah bilip dururken size kötü bir itirafta bulunsam hemen tasdik edeceksiniz .Vallahi benimle size başka bir mesel bulamıyorum* ancak Yusuf'un babası o salih kulun ki ismini zikretmemiştim dediği gibi "Artık (bana düşen) güzel bir sabırdır. Sizin anlattığınıza göre* yardımına sığınılacak ancak Allah'tır" (Yusuf* 12/18) dedim* sonra dönüp yatağıma yattım.



O halde ben vallahi biliyordum ki* Allah Teâlâ muhakkak beni temize çıkarır. Fakat vallahi* hakkımda vahy-i metlüvu (Kur'ân âyet) indireceğini zannetmiyordum. Benim işim nefsime göre* Allah Teâlâ'nın öyle okunup tilâvet olunacak bir emir ile tekellüm buyuracağı dereceden çok hakir idi. Ve fakat umuyordum ki* Resulullah uykuda bir rüya görür de Allah* beni onunla temize çıkarır. Allah bilir ya* Resulullah yerinden kalkmamıştı* ehl-i beyit'ten kimse de dışarı çıkmamıştı. Allah Teâlâ* Peygamberine vahyi indiriverdi* ona vahyedilirken olagelen hal hemen geliverdi ki* kış günüde bile vahyin ağırlığından dolu danesi gibi ter dökülürdü. Bunun üzerine* bir örtü örtüldü ve başının altına bir yastık konuldu. Vallahi ben telaş etmedim* aldırmadım* çünkü beraatimi* suçsuzluğumu biliyordum. Fakat Resulullah açılıncaya kadar* insanların dediklerine hak verecek bir vahiy gelivermek korkusundan* anamın babamın canları çıkacak zannettim.



Ne zaman ki Resulullah açıldı* gülüyordu* ilk söylediği kelime şu oldu: "Müjde ey Aişe! Rahat ol* vallahi Allah* seni kat'î olarak akladı" dedi. "Hamd* Allah'a; ne sana* ne de ashabına" dedim. Annem* dedi "Kalk ona!" Ben* "Vallahi ne ona kalkarım* ne de beraetimi indiren Allah'dan başkasına hamd ederim" dedim. Burada Allah Teâlâ den itibaren on âyet indirmişti. Bunun üzerine Ebu Bekir "Vallahi bundan sonra artık Mıstah'a infak etmem" dedi. Çünkü ona yakınlığı ve fakirliği sebebiyle nafaka veriyordu. Bu sebeple de Allah Teâlâ şu âyeti indirdi. "İçinizden faziletli olanlar (yakınlara...) vermemeye yemin etmesinler. Allah'ın sizi bağışlamasını arzulamaz mısınız?" (Nur* 24/22) * Bunun üzerine Ebu Bekir de "Evet* vallahi* Allah'ın beni mağfiret etmesini severim" dedi Mıstah'a yine nafakası verilmeye devam edildi. Netice olarak özrüm nazil olunca Resulullah kalktı minbere çıktı* bunları anlattı ve Kur'ân'ı okudu ve minberden indiği vakitte Abdullah b. Ubeyy'e* Mıstah'a* Hamne'ye ve Hassan'a had cezası vurdu.



Resulullah'ın Vefatı



Peygamberimiz (s.a.s) 632 senesinde hastalandı. bu hastalığı onüç gün sürdü. Bu sürenin beş günlük bölümünü diğer hanımlarının yanında sekiz günlük bölümünü ise Hz.Aişe validemizin evinde geçirdi. Haziran ayının beşinde pazartesi günü öğleden önce* mübarek başı* Hz.Aişe validemizin göğsüne yaslanmış olarak vefat etti. Resulullah'ın vefatınmdan sonra Ashab-ı Kiram* Hz.Aişe vaidemize "müminlerin annesi" adını vererek* ona büyük hürmet göstermişlerdir.... Selam ve dua ile....