«Ölüm devresi kısa sürer.Ölürken insan yani ruh, henüz öldüğünü bilmez. Bedenli canlılar arasında dolaşır. (Bu dolaşma elbette,imajinasyoneldir .. Niçin kendisini onların göremediklerini merak eder. Onlara seslenir, sesini duyaramaz.Çünkü artık onun beş duyu organı yoktur. Arar. Beş duyu organını arar. Bulamaz. Ve biz ruh aleminin sakinleri,asıl buna ÖLÜM deriz. Kimliğini kay*beder, benliğini kaybeder . .. Bizim anladığımız manadaki ölüm budur. O zaman ona kimse ilişmez. O bu devri yalnız geçirmeye mecburdur. Bu anda o, her aklına gelen şeyi kimlik edinmeye çalışır. Fakat nihayet, kendisinde bir cevherin mevcut olduğunu anlar.. O cevher ne taştır, ne ağaçtır, ne insandır. " O cevher, kainat boyunca kendisine yetecek , .. iktidarı, iradeyi toplamış bir şuur melekesidir.