Beşikte konuşan çocuk

**CABBARİ** · 09-10-2006, 10:48

Resulullah (sas) buyuruyor ki: “Üç kişi dışında hiç kimse beşikte iken konuşmamıştır. İlki Hz. İsa’dır. İkincisi de şöyledir: Cüreyc, kendini ibadete vermiş
abid bir kuldu. Bir manastıra çekilmiş orada ibadetle meşguldü. Derken bir gün annesi yanına geldi, o namaz kılıyordu. “Ey Cüreyc! Yanıma gel, seninle
konuşacağım! Ben annenim.” diye seslendi. Cüreyc, “Allahım! Annem ve namazım hangisini tercih edeyim?” diye düşündü. Namazına devama karar verdi. Annesi
çağırmasını [her defasında üç kere olmak üzere] üç gün, tekrarladı. (Cevap alamayınca) üçüncü çağırmanın sonunda “Allah’ım, kötü kadınların yüzünü göstermedikçe
canını alma!” diye bedduada bulundu. Beni İsrail, aralarında Cüreyc ve onun ibadetini konuşuyorlardı. O diyarda güzelliğiyle herkesin dilinde olan zinakâr
bir kadın vardı. “Dilerseniz ben onu fitneye atarım.” dedi. Gidip Cüreyc’e sataştı. Ancak Cüreyc ona iltifat etmedi. Kadın bir çobana gitti. Bu çoban Cüreyc’in
manastırı(ın dibi)nde barınak bulmuş birisiydi. Kadın onunla zina yaptı ve hamile kaldı. Çocuğu doğurunca, “Bu çocuk Cüreyc’ten.” dedi. Halk (öfkeyle)
gelip Cüreyc’i manastırından çıkarıp manastırı yıktılar, hakaretler ettiler, kendisini de dövmeye başladılar, linç edeceklerdi. Cüreyc onlara, “Derdiniz
ne?” diye sordu. “Şu fahişe ile zina yaptın ve senden bir çocuk doğurdu!” dediler. Cüreyc, “Çocuk nerede, getirin bana?” dedi. Halk çocuğu ona getirdi.
Cüreyc, “Bırakın beni namazımı kılayım!” dedi. Bıraktılar ve namazını kıldı. Namazı bitince çocuğun yanına gitti, karnına dürttü ve “Ey çocuk! Baban kim?”
diye sordu. Çocuk, “Falanca çoban!” dedi. Bunun üzerine halk Cüreyc’e gelip özür dileyip ve “Senin manastırını altından yapacağız!” dedi. Cüreyc ise, “Hayır!
Eskiden olduğu gibi kerpiçten yapın!” dedi. Onlar da yaptılar. Üçüncüsü de şudur: Bir zamanlar bir çocuk annesini emiyordu. Oradan şahlanmış bir at üzerinde
kılık kıyafeti güzel bir adam geçti. Onu gören kadın, “Allah’ım şu oğlumu bunun gibi yap!” diye dua etti. Çocuk memeyi bırakarak adama doğru yönelip baktı
ve “Allah’ım beni bunun gibi yapma!” diye dua etti. Sonra tekrar memesine dönüp emmeye başladı.” Ebu Hureyre der ki: “Ben Resulullah (sas)’ı, şahadet parmağını
ağzına koyup emmeye başlayarak, çocuğun emişini taklit ederken görür gibiyim.” (Resulullah anlatmaya devam etti): “Sonra annenin yanından bir kalabalık
geçti. Ellerinde bir cariye vardı. Onu dövüyorlar ve, “Seni zani seni! Zina yaparsın, hırsızlık yaparsın ha!” diyorlardı. Cariye ise, “Allah bana yeter,
o ne iyi vekildir!” diyordu. Çocuğun annesi, “Allah’ım çocuğumu bunun gibi yapma!” dedi. Çocuk yine emmeyi bıraktı, cariyeye baktı ve, “Allah’ım beni bunun
gibi yap!” dedi. İşte burada anne-evlat karşılıklı konuşmaya başladılar: Anne dedi ki: “Boğazı tıkanasıca! Kıyafeti güzel bir adam geçti. Ben, ‘Allah’ım,
oğlumu bunun gibi yap!’ dedim. Sen, ‘Allah’ım! Beni bunun gibi yapma!’ dedin. Yanımızdan cariyeyi döverek, zina ve hırsızlık yaptığını söyleyerek geçenler
oldu. Ben, ‘Allah’ım, oğlumu bunun gibi yapma!’ dedim. Sen ise, ‘Allah’ım, beni bunun gibi yap!’ dedin.” Oğlu şu cevabı verdi: O atlı adam cebbar, zalimin
biriydi. Ben de, ‘Allah’ım beni böyle yapma!’ dedim. ‘Zina ettin, hırsızlık yaptın!’ dedikleri şu zavallı cariye ise ne zina yapmıştı, ne de çalmıştı!
Ben de ‘Allah’ım beni bunun gibi yap!’ dedim.” (Kaynak: Buhari, Enbiya 50, Amel fı’s-Salat 7; Müslim, Birr 7, 8)