Neden Ateİst Olmadim?

**CABBARİ** · 09-02-2007, 10:19

Bazen kendime bu soruyu korkmadan soruyorum. Nedenini tam olarak bilemesem de içimde beni tetikleyen güce hep yardımcı oluyor. Hepimiz bir şeyler yapıyoruz. Kimimiz doğru yolda kimimiz ise yanlış. Belki çoğumuz neyin doğru ya da neyin yanlış olduğunu bile bilmiyoruz. Tek yaptığımız nefesimizi tutup yaşamak. Tutuyoruz çünkü kazayla hayatın tadını alırız diye ödümüz kopuyor. Hayat bize gerçeği yıllardır söylüyor. Her gün güneş benim pencereme geliyor. Sıcak kelimeleriyle kulağıma fısıldıyor gerçeği, bazen nereden geldiğini bilmediğim rüzgar getiriyor, bazen de gözyaşlarıyla ince bir yağmur fısıldıyor ya da hiç üşümeden altında gezindiğim kar taneleri ateşimi alarak getiriyor bana... Etrafıma bakıyorum. Bir şeyler var göremediğim ya da görmek istemediğim ama hissediyorum. Zorlanıyorum sezmeye çalışırken. Korkuyorum yanlış anlamaktan ama istiyorum. O'nu görmek istiyorum. Ne olduğunu bilmek değil! O'nu görmek istiyorum. Bakamadığım bir yer kaldı mı diyorum kendime ama bulamıyorum. Her yere baktım sanıyorum. En sonunda hep unuttuğum yere geliyorum. İÇİME... Tek tek çıkartıyorum insanlıktan kalmış duygularımı. O kadar hassas ve korkaklar ki. Yıllar ezmiş, bitirmiş... Ufacık bir dürtü istiyor kalbim en sıcak tebessümüyle. Gülüyorum ve o da bana bakıyor. Sevgiye muhtaç bir dünyanın içine giriyorum. Parayla, mevkiyle, ünle dağlanmış gururumun yanından sıyrılıyorum. O kadar sıkışık buralar ki, kaybolmamak içten değil. Bir ışık görüyorum karanlığın sonunda. Yalnızlığına ait bekliyor. Gözlerime giriyor sonsuz ışığı ve kalbime doluyor. Gelme diyemiyorum...

Neden bilmiyorum. Bir ışık var içimde hiç sönmeyen. Her şeye rağmen umudunu kesmeyen. Tarif edemiyorum size çünkü sığmıyor kelimelere ya da bildiğim boyutların hiç birine. Sadece onu görüyorum. Her şeye ondan bakıyorum ve her şeyi onunla seviyorum. İçimi ısıtıyor soğuk sabahlarda. Bazen bir bebeğin gülüşünde karşıma çıkıyor, bazen sokakta gördüğüm birinin kelimelerindeki teşekkürde. Bazen güldüğüm birinin bana verdiği o güzel bakışlarda göz kırpıyor bana, bazen de nefretimi yenerken aldığım zaferlerde. Ben ateist olmadım. Olamam! Bilmediğim bir yerde O beni izliyor. Yanına gittiğimde hep gülüyor. Ne zaman istersem benimle konuşuyor. Ben O'nu nasıl görmek istersem O öyle oluyor. O bana bu kadar yakınken ben O'ndan uzaklaşamıyorum...
Melih Sarıoğlu