Sene 1969. Ýnsanoðlu ilk aya inme olayýna giriyo. Neil Armstrong’un uzay aracý Apollo 11, 16 Temmuz 1969’da ayýn yörüngesine girmiþ. Ertesi gün aya inecek. Herif accayip heyecanlý. Boru deðil, aya ayak basýcak. O gece uyumaya çalýþýrken derinlerden derinlerden bi ses geldiðini farketmiþ. Ama Allah’ýn uzayý, or’da hava yok ki ses olsun. Bizim Neil de biliyo bunu taabi. Nefesini tutup kulaklarýný dikmiþ. Yahu basbayaðý þarký gibi biþeymiþ bu. Uzayýn boþluðundan dalga dalga geminin içine kadar geliyomuþ.
Bizimki dinlemiþ dinlemiþ ama hiç bi þey anlamamýþ. Bilmediði bi lisandaymýþ çünkü. Armstrong, “Þimdi bunu Nasacýlara söylesem bana deli derler. Hava deðiþimi, hayal filan görüyosun diye salak salak açýklamaya çalýþýrlar. Ýyisi mi ben kimseye anlatmayým bunu” diye düþünmüþ. Sabah olmuþ, aksilikler filan derken uzay aracýnýn iniþi 20 Temmuz’a ertelenmiþ, sonra aya inip Armstrong “aya ilk ayak basan adam” ünvanýný almýþ, “Bu benim için küçük ama insanlýk için...” Görev öylece tamamlanmýþ.

Planlanan tarihte dünyaya dönülmüþ. Armstrong hiiiççç kimseye bahsetmemiþ bu þarký olayýndan. Hatta kendisi bile “Ulan acaba o stressle hayal mi gördüm acaba?” diye þüpheye düþmüþ. Abicim bizimki bi gün televizyonda belgesel izliyomuþ. Bi de ne duysun, uzayda duyduðu ezginin aynýsý! Aynýsý ne demek, týpkýsý týpkýsý! Ayný þekilde: “Allahu Ekber, Allahu Ekbeeerrr..” Televizyondan öðrenmiþ ki o duyduðu Müslümanlarýn ezan dediði hadise. Adam hemmen evden fýrlamýþ. En yakýn kitapçýdan Ýslamiyet’le ilgili ne kadar kitap varsa toparlayýp gelmiþ. Sabaha kadar hepsini tek tek hatmetmiþ. Gün ýþýrken de Kelimeyi Þahadet getirip hak dine girmiþ. Vay be görüyo musun sen olayý. Taaa uzaylara git, or’da nelere þahit olup müslüman ol. Þanslý adammýþ abicim bu Armstrong yaa. Valla bravo