Insan bazen arkadaslarina sevgili gibi davraniyor. Sahipleniyor,
kiskaniyor ama girtlagina cökmeden.
Tatli tatli flört ediyor ama sinirlari asmadan. Birlikte gülmekten
ölüyor, cok ama cok egleniyor, dagitiyor, yerlere düsüyor, gecenin
cilkini cikartiyor ama o arkadas ya, sevgili degil ya, hic sorun
olmuyor.

Herseyi konusuyor, pek fazla sansür uygulamiyor, sürekli anlatiyor,
fazlasiyla ilgili oluyor; kulaklarini kocaman kocaman acip,
dinliyor. En önemlisi de büyük bir coskuyla sonsuza kadar yapilan
isler üzerine konusabiliyor, cünkü is paylasilabiliyor, birlikte
benzer isler üretiliyor. Müthis bir keyifle dedikodu yapabiliyor,
hatta kendi karisini, kocasini, sevgilisini bile cekistirebiliyor.

Arkadaslik, bu acidan insanin hayatini idame ettirebilmesi icin
büyük bir avantaj oluyor. Ama insan sevgilisine her zaman arkadas
gibi davranamiyor. Bir kere elestiriler, haliyle bu kadar net dile
getirilemiyor. Sevgiliyle bir arkadasla konusuldugu gibi her zaman
rahat da konusulamiyor. Tehlikeli sularda dolasmaktan kacinmak
gerekiyor. Cünkü sonuclari var bunun, bedelleri var bunun, ödemek
gerekiyor, burnundan fitil fitil getirebilir, dikkatli olmak
gerekir, cünkü sevgililik onuru yaralaniyor.

Insan, sevgiliyken, evliyken cok daha hassaslasiyor. En kücük seye
bile "Bana bunu nasil yapar?" oluyor. Oysa arkadasinin
kaldirabilecegi sinirlar cok daha genis. Insan her zaman sevgiliyi
dinlemek de
istemiyor, bütün gün baska insanlari dinlemis oldugundan yorulmus
oluyor, gina gelmis oluyor.
Ya da karsindaki seni dinlemek istemiyor. Eve bir sessizlik cöküyor,
"Tetigi ilk kim cekecek?" diye gergin bir bekleyise giriliyor.

Bir de tabii sevgiliyle ya da kocayla sabahlara kadar ziplanip
eglenilemiyor. Kalabalik icinde isin icine baskalarinin ne
düsünecegi girdiginden gerilim artiyor, "biz"i düsünmekten "ben"
karambole gidiyor. Sevgiliyle baska bir koza yaratiliyor, o koza
icine giriliyor, hic itirazim yok, o da güzel ama ayri
kategorilerdeki iliskiler gibi sanki: Arkadas olunca baska seyler
paylasiliyor, sevgili ya da evli olunca baska seyler paylasiliyor.

Bana en iyisi, en güzeli bu iki kategoriyi birlestirebilmek gibi
geliyor. Bunun ideal bir sey oldugunu düsünüyorum: Arkadas-sevgili
olmak. Hem arkadasin hem sevgilin gibi olabilecegin biri, hem
arkadasligi hem sevgililigi paylasabilecegin biriyle üretmek,
gülmek, aglamak, konusmak, cekistirmek cok daha
heyecan verici geliyor. Kolay bir seyden söz etmiyorum tabii.
Arkadas gibi zamani geldiginde geri
cekilebilmek, uygun düstügünde de sevgili gibi saldirabilmek, bu iki
rolü birbirine karistirmadan oynayabilmek her baba yigidin harci
degil. Ama yapabilenler de yok degil.