kosucu av kopeklerı

[sarıkanarya_41]

Bu ırk Gordon' un 4. Dük'ü Alexandar tarafından bulunmuş ve geliştirilmiştir. O tarihlerde ırkın bu kadar popüler olmasının nedeni İngilizlerin gelenekselleşmiş atmacayla yapılan avlarında köpeğin atmacayla çok uyumlu çalışması ve en önemlisi hemen hemen hiç boş ferma vermemesiydi. Günümüzde bile Gordon setterler yırtıcı kuşlarla yapılan avlarda kullanılmaktadır.

Gordon setterler genel olarak ağır, tüm gün sürecek bir ava katlanabilecek güçte olmayan köpeklerdir ve eğitimleri zordur. Irkın genetik geçmişinde ve tanımlamalarında bazen bu ırkın atalarından birinin Border Koliler olduğu söylenir ama bu tamamen yanlıştır.

Irkın ataları çeşitli (17.ve 18.yüzyıllarda yani fermelı av köpeklerinin İngiltere'de popüler oldu yıllarda hemen hemen her bölgenin,her toprak sahibinin kendi ırkını geliştirebilmek gibi bir arayışı ve bu kişilerin arasında oluşmuş müthiş bir rekabet vardı) İngiliz ve İrlanda setterlerinden oluşmuş bir genetik havuz ürünüdür. İngiltere' de ve Dünyada tüm black&tan denilen setter türleri Gordon olarak kabul görmüştür. Çok ender olamakla beraber tricolor Gordonlarda mevcuttur. Sir Edward Laverack 1872 yılında yazdığı kitabında Gordon setterleri şöyle tanımlıyor.

'Gereğinden fazla büyük kafası olan, gereğinden fazla ağır ve yavaş olan, zor eğitilebilen köpekler'.
(Av Tutkusu Dergisi - 2000

[sarıkanarya_41]

Boyundan büyük işleri başaran bu ırkın anavatanı Fransa'dır. Dünya üzerindeki en küçük fermalı av köpeğidir. Spaniel sınıfı içerisindeki tek fermalı köpek olan Breton çok hassas burunlu, sahibiyle mera içerisinde yakın çalışmayı seven,sıcak kanlı, aile ortamına uyumlu çok süratli bir köpektir. Breton hem spanielin süratine hem de setterin ferma kabiliyetine sahiptir.

Bretonun hikayesi 19. Yüzyılın ortalarına kadar uzar. Fransa'ya çulluk avı için giden İngiliz centilmenler yanlarında giderken Setterlerinide götürmüşler ve gelecek sezona tekrar geliriz diye köpeklerini Fransa' daki mera sahiplerine bırakıp dönmüşlerdir. Bu köpeklerden bazıları o bölgede popüler bir ırk olan French spaniellerle çiftleşmiş ve zaman içerisinde Epaugneol Bretonlar ortaya çıkmıştır. Bretonun atası olan Fransız spanilleri ''les fougueux'' yüksek ruhlu köpek adıyla tanınan kısa kuyruklu, ufak, siyah beyaz, çok çalışkan ve sadece çantayı doldurmak için çalışan köpeklerdi. İngiliz setterleriyle bu köpeğin melezi olan Breton her iki ırkında en iyi özelliklerini almıştır. İlk Breton kulübü 1907 yılında Fransa'da kurulmuştur. Avrupa' da bu kadar popüler olmasıyla Amerikalıların da ilgisini çeken Breton bu ül***e de girmiş ve çirkin Amerikan elinin değmesiyle (Amerika'lı yetiştiricilerin, üzerinde uğraş verilmiş ve mükemmelleştirilmiş ırkları bozmak gibi bir yetenekleri vardır) Britanny spaniel adını almıştır. Oysa ki Britanny Spaniel Epaugneol Bretonun sadece kuzenidir.

Bretonun Fransız Breton kulübü tarafından kabul gören renkleri 3 renkte dahil olmak koşuyla siyah, beyaz, liver, portakal ve sarının kombinasyonlarıdır.Yerden yüksekliği 28-35 cm, ağırlığı ise 14-20 kg arasında değişir. Epagneul Breton kolay eğitilebilir bir köpektir ve bazı diğer ırklara uygulanan sert ve otoriter yaklaşımlar bu ırkın yumuşak psikolojik yapısına uygun değildir.
(Av Tutkusu Dergisi - 2000)

[sarıkanarya_41]

Tüm fermalı av köpeği ırkları arasında İngiliz Setterinin yeri her zaman ayrı tutulmuştur. Hem dış görünümüyle hem de av da ki inanılmaz yetenekleriyle İngiliz Setteri günümüzün en popüler fermalı ırkları arasındadır.

İngiliz setteri isminde ingilizlik olsa da aslında diğer pek çok fermalı ırklar gibi İspanya kökenli bir köpektir. Daha doğru bir tanımla İngiliz Setteri ferma veren bir Spaniel'dir. İngiltere'de ferma verebilen ilk köpek hakkında ki bilgiler Dr. Johannes Caius' un 1576 yılında yazdığı Canibus Britanicus adlı kitapta mevcuttur ancak bu tarihten daha önce böyle bir bilgiye ulaşılmamıştır. Kitapta bulunan bilgilere göre İngiltere'ye ilk kez giren ve ferma yeteneği olmayan Spanieller, ağ ile kuş yakalamada kullanıldılar ancak ferma vermedikleri için randıman alınamadı ve bu köpeklere ferma iç güdüsü aşılanılmaya çalışıldı,işte bu ferma verme yetisine zamanla sahip olan Spanieller günümüzün çağdaş İngiliz setterlerinin, Laverack setterlerin ve Llewellin setterlerin atalarıdır.

Son aldığı şekille İngiliz setteri İngiltere' nin en eski fermalı av köpeklerinden biri olmuştur.1873 yılında The Kennel Club ilk kez kurulduğunda tüm multicolor setterler İngiliz Setter olarak nitelendirilmişlerdir.

İngiliz setteri, kolay eğitilebilen,sıcak kanlı ve insanla çalışmaya yatkın,fazla bir eğitim verilmese de sahip olduğu iç güdülerle hemen ava giren,süratli ve dayanıklı,hem sıcakta hem de soğukta yorulmadan ve en önemlisi standart bir sürati tutturarak av yapabilen, havadan kullandığı keskin bir burnu olan ve fermada çok sabırlı bir köpektir. İşte bu özellikleri İngiliz Setterini dünyanın en çok sevilen fermalı av köpeği yapmıştır. İngiliz Setteri özellikle çulluk avı gibi ormanlık bölgelerde yapılan avlarda bulunduğu ortamla en iyi örtüşen adeta ormana yakışan bir köpektir ve bu söz fazla iddialı da olsa dünyanın en iyi çulluk köpeğidir.

İngiliz setteri ülkemizde fazla doğru olmamakla beraber Laverack Setter olarak da anılır.Edward Laverack 1877 yılında 79 yaşında ölmüş ve tüm hayatını daha iyi av yapan İngiliz setterlerini yaratmaya ve yetiştirmeye adamış bir avcıdır.

İngiliz setteri , İngiliz puanteri kadar aristokrat ve soylu bir görünüme sahip olmasa da son derece sevimli,alımlı ,hareketli ve insana yakın bir köpektir.

İngiliz setteri, kafadan aşağı pafta olmamak koşulu ile portakal - beyaz, siyah beyaz, kahve-beyaz (Puanterlerde bu renk liver olarak geçer), ve 3 renk olabilir. İngiliz setterinde vücüt renk dağılımı çoklukla lekeli veya paftalı kulaklar ve kafadan aşağıya dağılmış çiller şeklindedir. Bu çillerin uzun ipeksi tüylerin arasında yoğunlaşması ve mermerimsi ve hareli bir renk alması, siyah renk hakim köpeklerin ''blue belton'' sarı renk hakim köpeklerin ''orange belton'' ismini almasına sebep olur ki bu renk tarzı İngiliz setterler arasında en çok beğenilen renktir.İngiliz setterine ait standartlar biribirini pek tutmaz çünkü show tipi bir setterler field yani av ve mera tipi bir setter arasında gözle görünür farklar vardır.Ancak genel olarak erişkin bir Setter 35-45 cm yüksekliğinde ve 25-35 kg ağırlığındadır. Ülkemizde özellikle Marmara ve Trakya bölgelerinde avda en fazla kullanılan ve avcılar arasında en popüler olan köpek İngiliz setteridir.
(Av Tutkusu Dergisi - 2000)

[sarıkanarya_41]

Anavatanı Macaristan olan Vizsla , Macar puanteri olarakta bilinir. En eski puanter ırklarından biridir. Fermada sabırlı , soğuk ve sıcağa dayanıklı, iyi kokusu ve aportu olan zeki , hırslı ve insanla çalışmaya uyumlu köpeklerdir.

Avrupa ve Amerika' da çok popülerdirler. Ülkemizde enderde olsa meralarda rastlanabilen bir ırktır. I. Dünya Savaşı sonunda Alman işgalinden çıkan Macaristan' da sadece 6 tane Vizsla kalmıştı. Ancak duyarlı bir avcı ve köpek yetiştiricisi tarafından korunup tekrar kazanılan bu ırkın bugün yüzlerce kulübü vardır. Sarımsı , bazen de mavi gözleriyle, kısa sert açık kahve tek renk tüyleri ve kıvrak yapısıyla hemen dikkat çeken fermalı bir av köpeğidir.
(Av Tutkusu Dergisi - 2000)

[sarıkanarya_41]

Fransız Brakı adından da anlaşılacağı gibi Fransız orijinli çok eski bir ırktır. Köpeğin tarihi 17.yüzyıla kadar dayanmaktadır. Fransız Brakı yumuşak karakterli ve kolay eğitilebilen çok zeki ve hırslı bir ırktır.Avda son derece süratli ve gözüpek olan Fransız Brakları susuzluğa,sıcağa ve kuraklığa karşı çok dayanıklıdırlar. Fransız Brakının eğitiminde dikkat edilecek en önemli husus köpeğe fazla sert davranılmaması gerektiğidir. Algılama kabiliyeti yüksek olan bu ırka, ondan ne istediğinizi anlatabilmeniz yeterli olacaktır. Irkın yaratıcıları olan eski Fransız yetiştiriciler Fransız Brakı' nı merada uçan köpek olarak tanımlarlar. Fransız Brakının küçük ve büyük olmak üzere 2 tipi vardır. Her 2 türünde karakterleri birbirlerinin aynıdır ancak ufak olan türü çok daha süratlidir. Fransız Brakı fermada sabırlıdır ancak kokuda sabit kalan bir köpek değildir, yürüyen kuşu arayı açmadan kokuyu tazeleyerek uçurmadan takip eder.Meranın durumuna göre hem yerden hem de havadan koku kabiliyeti vardır. Fransız Brakının merada çalışmasını seyretmek çok zevklidir.Çok hareketli bir köpek olduğundan ev içinde beslemeye pek uygun değildirler. Kısaca özetlemek gerekirse Fransız Brakı dayanıklı av güdüleri çok gelişmiş süratli bir av köpeğidir.

Daha büyük tipi olan Gascogne Fransız Brakı 45-50 cm yüksekliğinde ve 30-35 kg ağırlığında, ufak olan Pyrenees Fransız Brakı ise 38-43 cm yüksekliğinde ve 20-25 kg ağırlığındadır. Her iki türünde renk çeşitliliği aynıdır. Düzbeyaz-kahverengi, kırçıllı beyaz-kahverengi ve ender olarakta kestane renkleri mevcuttur. Ülkemiz meralarında pek rastlanmamakla beraber çok meraklı ve türün kabiliyetlerini bilen az sayıda avcı tarafından Fransa' dan direkt ithal etmek suretiyle getirtilmiş Fransız Brakları mevcuttur.

(Av Tutkusu Dergisi - 2000)

[sarıkanarya_41]

Anavatanı İtalya olan 2 fermalı av köpeği ırkından biridir.Kuzeni olan İtalyan Spinoneden daha kısa tüylü ve daha ufak yapıdadır. İtalyan Brakı yani İtalyan Puanteri merada yavaş ancak emin adımlarla , ahenkli arayan bir köpektir. İtalya' nın Güneyi' ne özgü bir köpektir ve daha çok keklik avında kullanılır. Rönesans zamanında soylular tarafından çok revaçta olan kuş avında kullanılırlardı. İtalya'nın güneyinde söz sahibi olan Gonzaga ve Medici aileleri tarafından yetiştirilmişlerdir ve tüm fermalı köpek ırkları gibi artık kayıp bir ırk olan İspanyol Puanteri ile yakın akrabalıkları vardır.

İtalyan puanterinin 2 versiyonu vardır.Portakal-beyaz renk yapısına sahip olan Piedmont orijinli ve kahve rengi -beyaz renk yapısına sahip olan Lombardy orijinlidir. Lombardy orijinli olanları daha ufak yapıdadırlar ve dağlık araziye daha fazla uyum gösterirler. 19 Subat 1949 yılında İtalyan Kennel Club tarafından secerelendirilmişler akabinde AKC ve FCI tarafından kabul edilmişlerdir.Erişkin erkekleri 35-42 cm yüksekliğinde ve 30-35 kg ağırlığındadırlar.Yumuşak başlı,yüksek av hırsına sahip bu köpek merada ağır kaldığı için hız merakı İtalyanlar tarafından pek kullanılmasalar da halen ülkemiz haricinde ki meralarda ender de olsa rastlanmaktadır.

(Av Tutkusu Dergisi - 2000