Onyedinci Söz



Asrımızın beyin mimarı Bediüzzaman Hazretleri, Onyedinci Söz’ün ilk kısmında dünyadaki ölüm ve ayrılıkların herşeyi kuşatan sonsuz rahmetle herhangi bir tenâkuz içinde bulunmadığını izah ediyor. İkinci kısımda ise kendisine ait “şiire benzeyen, fakat şiir olmayan” birtakım manzum sûretinde parçalara yer veriyor.

Allah-u Teâlâ her ruha bir cesed giydirip, bir vücud-u cismanî başına geçirip bu dünya sofrasına -Üstad’ın ifadesiyle- “bir defa”lığına gönderir. Evet, bu dünyaya bir defa geliyoruz. İnsanın hayatta bir şansı, tek bir atışı vardır; ona göre atmalı ve ıskalamamalıdır. Ama maalesef bunun pek farkında olamıyoruz. Hayata pamuk iplikleriyle bağlı olduğumuzu unutuyoruz. Bir yakınımız öldüğünde kısa bir süre hüzün yaşıyor, ah-u vah çekip, ölüm varmış diyor ve hayatımıza kaldığımız yerden devam ediyoruz. İnsanın genlerinde var unutma hissi. Günde bir defa hatırlıyorsak, on defa da unutuyoruz ölümü ve doğduğumuz gibi bir gün öleceğimizi. Evet, bir gün gelecek, bir gün kalacak ve bir defa geldiğimiz bu dünyaya bir daha dönmemek üzere veda edeceğiz.