Fotoðraf: Ara GülerAþýk Veysel
25 Ekim 1894 - 21 Mart 1973. Þarkýþla’nýn Sivrialan köyünde doðdu. Asýl adý Veysel Þatýroðlu’dur. 7 yaþýnda yakalandýðý çiçek hastalýðýndan dolayý bir gözünü, daha sonra bir kaza sonucu, az gören öteki gözünü yitirdi.
Evlerine sürekli olarak gelen aþýklardan dolayý türküyle ve baðlamayla ilgilendiðini gören babasýnýn aldýðý baðlama Veysel’in yaþamýna eþlik etti. Ýlk baðlama derslerini de babasýnýn arkadaþý Çamþýhýlý Ali’den aldý. Yunus, Karac’oðlan, Dertli, Erzurumlu Emrah gibi aþýklardan etkilendi ve türkülerinde onlarla olan duygu yakýnlýðýný yansýttý.
Önceleri usta malý türküler söyleyen Aþýk Veysel, 40 yaþlarýna doðru kendi þiirlerine aðýrlýk vermeye ve türküleþtirmeye baþladý. 1931 yýlýnda gerçekleþtirilen Aþýklar Bayramýnda adý duyulan ve 1933 yýlýnda Atatürk için söylediði bir türküden sonra özellikle Ahmet Kutsi Tecer’in de yardýmýyla giderek tüm Türkiye’de tanýnmaya baþladý. Bu yýllar ayný zamanda Veysel’in kendi türkülerini söylemeye yönelmesi anlamýnda bir geçiþ dönemi olarak sayýlabilir. Bu döneme dek köyünden hiç çýkmayan Aþýk Veysel bunu izleyen yýllarda Türkiye’nin birçok yöresini dolaþarak kendi yöresi dýþýnda da insanlara türkülerini aktarma fýrsatý buldu.
1952 yýlýnda Ýstanbul’da kendisi için büyük bir jübile yapýlan Aþýk Veysel’e, 1965 yýlýnda Türkiye Büyük Millet Meclisi’nin özel bir kararýyla aylýk baðlandý.
Türkülerinde kendi özgü bir içtenlikle doðadan insan sevgisine hemen her konuyu iþleyen Aþýk Veysel, Ýstanbul Radyosunun ilk yayýnlarýnda da türkü söyledi. 1941-46 arasýnda, Aþýk Ali Ýzzet’le birlikte Köy Enstitülerinde halk türküleri ve baðlama dersleri verdi. Zamanla Veysel ve Ali Ýzzet’in temsil ettiði baðlama çalma ve türkü söyleme biçimi baþlýbaþýna bir tavýr olarak yerleþti.
Önceleri yöresindekiler sonra Türkiye’nin her yerinden aþýklarla karþýlaþtý, tanýþtý. Ölümüne dek de sürekli olarak, yaþlý genç aþýklar tarafýndan ziyaret edildi.
Aþýk Veysel’in önemli sayýlan ancak pek bilinmeyen bir özelliði de köyünde ilk kez meyve bahçesi kuran ve meyve yetiþtiren kiþi olmasýdýr.
Araþtýrmacýlara göre baðlamanýn ilk düzeni olarak kabul edilen ve aslýnda Aþýk Süleyman tarafýndan kullanýlan ancak Aþýk Veysel aracýlýðýyla yayýldýðýndan dolayý aþýklama düzeni (la-re-mi), »Veysel Düzeni« olarak da bilinir.
Aþýk Veysel'in þiirlerinin toplandýðý »Deyiþler« (1944), »Sazýmdan Sesler« (1950) ve »Dostlar Beni Hatýrlasýn« (1970) adlý kitaplar yayýmlandý.(Kaynak: Bekir Karadeniz, 1900'den 2000'e Halk Þiiri,
Yer imleri