Sevgi

[ibalaban]

Çocuk ve Sevgi

“Öf***i ağacın yapraklarına yazmak isterdim,sonbahar gelsin, kurusun diye. Nefreti karlara yazmak isterdim,yağmur yağsın yok olsun diye. Kavgayı bulutlara yazmak isterdim, güneş açsın, aydınlansın diye. Ve sevgiyi-dostluğu çocukların gözlerine yazmak isterdim, onlar büyüsün, tüm dünyayı sarsın diye.” Sevildiğini hissetmek duygusal bir ihtiyaçtır. Çocuk sevilir ve sever. Anne-babanın çocuğa sevgilerini net bir tavırla göstermeleri gerekir. İçten içe sevmek yeterli olmayabilir. Çocuğun maddi gelişimi için süt ne ise, manevi gelişimi için sevgi odur. Pek çok çocuğun midesi tok, ama ruhu açtır.
Cüneyd Suavinin “Sevgi” başlıklı şu yazısı, konumuza güzel bir örnektir:

“Küçük kız annesiyle yürürken birden durdu. Yağmur damlacıklarıyla ıslanan gözlüğünü çıkartarak baktığı şey, babasıyla birlikte bisiklette giden bir başka kız çocuğuydu. Bisikletin arka tarafındaki minder üzerine oturan kız, düşmemek için babasına sıkı sıkı sarılmış ve soğuktan pembeleşen yanaklarını onun sırtına dayamıştı. Adamın ara sıra yana dönerek söylediği sözler, küçük kızı kıkır kıkır güldürüyordu. Kaldırımdaki kız bisikletin arkasından bakarken, annesi durumu farkedip: -Evdekiler yetmiyormuş gibi gözün hâlâ bisikletlerde, diye çıkıştı. Ama eğer beğendiysen baban ondan da aldırır. Küçük kız yumuşak bir sesle: -Bisiklete değil kıza bakmıştım, dedi. Babası o vaziyette bile kendisiyle sohbet ediyor da... Annesi, küçük kızı hiç duymamış gibiydi. Onun kürklerle çevrili şapkasını düzeltirken: -Arkadaşların bu havada bile okula yürüyerek geliyor, dedi. Halbuki baban işe giderken de olsa birkaç dakikasını ayırıp seni mercedesiyle getiriyor. Kızın gözü yine bisikletteydi. Kadın alaycı bir ifadeyle: -İstersen baban da seni bisikletle getirsin, diye devam etti. Ne de güzel yakışır değil mi? Küçük kız, inci taneleri gibi süzülen gözyaşlarını annesinden saklamaya çalışırken: -Çok isterdim, diye cevap verdi. Belki de öylelikle babama sarılırdım.