Gökyüzünde þimþekler çakýyor, yaðmur bardaktan boþanýrcasýna yaðýyordu.
Küçük kýz her sabah olduðu gibi annesinin sesiyle uyanmýþ, kahvaltýsýný yapmýþ, okuluna gitmek üzere yola çýkmýþtý. Þimþekler birbirinin peþi sýra o kadar gürültüyle çakýyordu ki, annenin içini bir endiþe kapladý.

Yavrum bu havada yolda yürürken korkmasýn, diye düþündü. Sýrtýna birþey geçirdi ve sokaða fýrladý.

Okul yolunda kýzýný aramaya baþladý... Derken bir de baktý ki, kýzý az ileride minik adýmlarla yürüyor, þimþek çaktýðý anda durup gökyüzüne bakarak gülümsüyordu.
Anne kýzýnýn bu davranýþýna pek bir anlam veremedi, meraklandý.
Yanýna yaklaþýp sordu:

-Yavrum, hiç korkmadýn mý bu havada yalnýz yürümekten? Hem ne zaman þimþek çaksa durup yukarý bakarak öyle ne yapýyorsun?
Küçük kýz cevap verdi:

-Gülümsüyorum... Çünkü Tanrý fotoðrafýmý çekiyor.
Hayatý nasýl algýlarsan öyle yaþarsýn...